Familie van Pinxteren - en vele anderen...

<p>Hij was <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Koning_van_Duitsland" title="Koning van Duitsland">koning van Duitsland</a>, was de vierde heerser uit het Saksische Huis of de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Liudolfingen" title="Liudolfingen">Liudolfingen</a> van het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Heilige_Roomse_Rijk" title="Heilige Roomse Rijk">Heilige Roomse Rijk</a>. Hij werd verkozen tot koning in 983 bij de dood van zijn vader, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Keizer_Otto_II" title="Keizer Otto II">Otto II</a> en werd gekroond tot <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_Rooms-Duitse_koningen_en_keizers" title="Lijst van Rooms-Duitse koningen en keizers">Rooms-Duitse keizer</a> in 996.</p><p>Reeds op driejarige leeftijd, nog tijdens het leven van zijn vader, werd hij op een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Rijksdag_(Heilige_Roomse_Rijk)" title="Rijksdag (Heilige Roomse Rijk)">hofdag</a> in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Verona_(stad)" title="Verona (stad)">Verona</a> in mei 983 door de rijksgroten van Duitsland en Itali&euml; tot <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_Rooms-Duitse_koningen_en_keizers" title="Lijst van Rooms-Duitse koningen en keizers">Duits koning</a> gekozen.</p><div class="thumb tleft"><div class="thumbinner" style="width: 222px"><a href="http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Ottonische_K%C3%B6nigskrone.jpg" class="image"><img class="thumbimage" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0b/Ottonische_K%C3%B6nigskrone.jpg/220px-Ottonische_K%C3%B6nigskrone.jpg" alt="" width="220" height="154" /></a> <div class="thumbcaption"><div class="magnify"><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:Ottonische_K%C3%B6nigskrone.jpg" title="Vergroten" class="internal"><img src="http://bits.wikimedia.org/static-1.22wmf21/skins/common/images/magnify-clip.png" alt="" width="15" height="11" /></a></div> De <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kinderkroon_van_Otto_III&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Kinderkroon van Otto III (de pagina bestaat niet)" class="new">kinderkroon</a>, die Otto III bij zijn kroning in de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Dom_van_Aken" title="Dom van Aken">dom van Aken</a> zou hebben gedragen, maakt al vele eeuwen deel uit van de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Essener_domschat" title="Essener domschat">domschat van Essen</a>.</div></div></div><p>De reden, waarom juist op dat moment de troonopvolging door een driejarige koningszoon zeker moest worden gesteld, wordt niet vermeld in de bronnen. Samen met een deel van de deelnemers aan de hofdag trok de kleine Otto III over de Alpen om in de traditionele kroningsstad van de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Ottonen" title="Ottonen" class="mw-redirect">Ottonen</a>, in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Aken_(stad)" title="Aken (stad)">Aken</a> de <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Koningswijding&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Koningswijding (de pagina bestaat niet)" class="new">koningswijding</a> te ontvangen. Toen hij op <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_kerstdag" title="Eerste kerstdag">eerste kerstdag</a> 983 door de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Aartsbisschop" title="Aartsbisschop">aartsbisschoppen</a> <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Willigis" title="Willigis">Willigis van Mainz</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Johannes_XIII_van_Ravenna)&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Johannes XIII van Ravenna) (de pagina bestaat niet)" class="new">Johannes van Ravenna</a> tot koning werd gekroond was zijn vader Otto II al drie weken dood. Kort na de kroningsceremonie bereikte het nieuws van zijn dood Aken en maakte &quot;een einde aan de feestvreugde&quot;.</p><p>De toestand in het Rijk was zeer onstabiel. In juli 982 werd het Duitse leger in de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_van_Crotone" title="Slag van Crotone" class="mw-redirect">slag bij Kaap Colonna</a> vernietigend verslagen. Een jaar later werd het succes van de christelijke missiepolitiek door de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Slavische_opstand_(983)" title="Slavische opstand (983)">opstand van de Slaven</a> ten oosten van de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Elbe_(rivier)" title="Elbe (rivier)">Elbe</a> in een klap ongedaan gemaakt. De dood van Otto II leidde in Itali&euml; tot een groot aantal opstanden tegen de Ottoonse heerschappij. Deze precaire situatie maakte veel bisschoppen terughoudend om voor een lange regering van een driejarige te kiezen.</p><p>Tijdens zijn minderjarigheid nam zijn moeder tot haar dood in 991 het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Regent_(bestuurder)" title="Regent (bestuurder)">regentschap</a> voor haar rekening. Vervolgens was zijn grootmoeder <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Adelheid_(heilige)" title="Adelheid (heilige)">Adelheid van Itali&euml;</a> tot bij zijn meerderjarigheid in 994 regent. Hij was toen veertien jaar.</p><p>Als lid van de Beierse lijn was hertog <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_II_van_Beieren_(hertog)" title="Hendrik II van Beieren (hertog)">Hendrik II van Beieren</a> de naaste mannelijk verwant. De wegens gewapend conflict in Utrecht gevangen zittende Hendrik werd onmiddellijk nadat de dood van Otto II in Utrecht bekend was geworden door bisschop <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Folcmar_van_Utrecht" title="Folcmar van Utrecht">Folcmar van Utrecht</a> vrijgelaten. De aartsbisschop van Keulen gaf hem conform het verwantschaprecht (<em>ius propinquitatis</em>) in bewaring bij de net gekroonde jonge koning. Hiertegen werd geen bezwaar gemaakt, want behalve Otto&#39;s moeder Theophanu bevonden ook zijn grootmoeder <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Adelheid_van_Bourgondi%C3%AB" title="Adelheid van Bourgondi&euml;">Adelheid van Bourgondi&euml;</a> en zijn tante <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mathilde_van_Quedlinburg)&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Mathilde van Quedlinburg) (de pagina bestaat niet)" class="new">Mathilde</a> zich nog in Itali&euml;.</p><p>De verdere activiteiten van Hendrik II (&quot;de Ruziezoeker&quot;) van Beieren waren niet zozeer gericht op een plichtsgetrouwe invulling van het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Voogd_(familierecht)" title="Voogd (familierecht)">voogdijschap</a>. In plaats daarvan probeerde hij zelf koning te worden. Hendrik II sprak al snel een bijeenkomst in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Breisach" title="Breisach" class="mw-redirect">Breisach</a> af met de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/West-Frankische_Rijk" title="West-Frankische Rijk" class="mw-redirect">West-Frankische</a> koning <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Lotharius_van_Frankrijk" title="Lotharius van Frankrijk">Lotharius</a>, die in dezelfde graad verwant was aan de jonge Otto III als Hendrik II. Om onbekende redenen zag Hendrik echter van de geplande ontmoeting met Lotharius af. Hij vertrok onmiddellijk vanuit Keulen, waar hij de jonge Otto III in zijn macht had genomen via <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Corvey" title="Corvey">Corvey</a> naar het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Stamhertogdom_Saksen" title="Stamhertogdom Saksen">hertogdom Saksen</a>. In Saksen nodigde Hendrik alle groten van het hertogdom in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Maagdenburg_(stad)" title="Maagdenburg (stad)">Maagdenburg</a> uit voor de viering van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Palmzondag" title="Palmzondag">Palmzondag</a>. Hier voerde hij openlijk campagne voor zijn koningschap, echter met weinig succes. Toch waren zijn aanhangers nog steeds talrijk genoeg om naar <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Quedlinburg_(stad)" title="Quedlinburg (stad)">Quedlinburg</a> te trekken om daar in aansluiting op de Ottoonse traditie, het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Paasfeest" title="Paasfeest" class="mw-redirect">paasfeest</a> te vieren. Hier probeerde in hij onderhandelingen de instemming van de aanwezigen te verkrijgen om tot koning te worden verheven. Hij slaagde er in dat velen hem &quot;hun steun toezegden door hem middels een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Eed" title="Eed">eed</a> als koning en heer te erkennen&quot;. Onder degenen die Hendrik ondersteunden waren <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Mieszko_I" title="Mieszko I">Mieszko I</a> van Polen, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Boleslav_II_van_Bohemen" title="Boleslav II van Bohemen">Boleslav II van Bohemen</a> en de Slavische prins Mistui.</p><p>Om het koningschap van Hendrik II te voorkomen, verlieten zijn tegenstanders Quedlinburg. Op de <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Asselburg&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Asselburg (de pagina bestaat niet)" class="new">Asselburg</a> kwamen zij in een zweerverbond (<em>coniuratio</em>) bijeen. Toen Hendrik II hiervan op de hoogte werd gesteld, trok hij met militaire eenheden van Quedlinburg naar <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Werlaburgdorf" title="Werlaburgdorf">Werla</a>, in de buurt van zijn tegenstanders, om hen ofwel uiteen te drijven ofwel een regeling met hen te treffen. Ook stuurde hij bisschop Folcmar van Utrecht naar hen toe om middels onderhandelingen tot een oplossing van het probleem te komen. In deze onderhandelingen werd duidelijk dat de tegenstanders van Hendrik II niet bereid waren om &quot;af te zien van hun gezworen trouw aan hun koning.&quot;&nbsp; Hendrik kreeg slechts een garantie voor toekomstige vredesonderhandelingen in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Seesen" title="Seesen">Seesen</a>. Daarop vertrok Hendrik II plotseling naar Beieren; daar werd hij door alle bisschoppen en een aantal graven erkend. Na zijn mislukkingen in Saksen en successen in Beieren hing nu alles af van de beslissing van de Frankische groten. Dezen bleken echter onder geen enkele omstandigheid afstand te nemen van en troonopvolging door Otto III. Hendrik II vreesde nu een militair conflict. Hier schrok hij voor terug. Op 29 juni 984 gaf hij het koninklijke kind in het Th&uuml;ringse <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Rohr_(Th%C3%BCringen)" title="Rohr (Th&uuml;ringen)">Rohr</a> terug aan zijn moeder en grootmoeder.</p><p>De lange periode van het regentschap van de keizerinnen bleef grotendeels vrij van conflicten. Vanaf 985 tot haar dood oefende Otto&#39;s moeder Theophanu de regeringsmacht uit. Tijdens haar regentschap zette zij in voor het hernieuwd instellen van het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Prinsbisdom_Merseburg" title="Prinsbisdom Merseburg">bisdom Merseburg</a>, dat door haar man Otto II in 981 was opgeheven. Verder nam Theophanu de hofkapelaans van de kapel van Otto II over. De leiding bleef in handen van de kanselier bisschop <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Hildebold_van_Worms" title="Hildebold van Worms">Hildebold van Worms</a> en aartskapelaan <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Willigis" title="Willigis">Willigis van Mainz</a>. Beide bisschoppen ontwikkelden zich door regelmatige interventies tot co-regenten van de keizerin.</p><p>In 986 vierde de vijfjarige Otto III het paasfeest in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Quedlinburg_(stad)" title="Quedlinburg (stad)">Quedlinburg</a>. De vier hertogen Hendrik II (&quot;de Ruziezoeker&quot;) van Beieren als aartsdrossaard, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Koenraad_I_van_Zwaben" title="Koenraad I van Zwaben">Koenraad I van Zwaben</a> als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Kamenier" title="Kamenier">kamenier</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_III_van_Beieren" title="Hendrik III van Beieren">Hendrik de Jongere van Karinthi&euml;</a> als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Schenker" title="Schenker">schenker</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bernhard_I_van_Saksen" title="Bernhard I van Saksen">Bernhard I van Saksen</a> als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Maarschalk" title="Maarschalk">maarschalk</a> oefenden hier de hofambten uit. Deze dienst door de hertogen werd al bij de kroonsbestijgingen van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Otto_I_de_Grote" title="Otto I de Grote" class="mw-redirect">Otto I de Grote</a> in 936 in Aken en ook die van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Keizer_Otto_II" title="Keizer Otto II">Otto II</a> in 961 verleend. Door middel van deze dienst symboliseerden de hertogen bij het feest hun bereidheid om de jonge koning te dienen. Daarnaast symboliseerde de dienst van Hendrik II (&quot;de Ruziezoeker&quot;) van Beieren op de plaats waar hij twee jaar eerder zijn mislukte <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Usurpator" title="Usurpator">usurpatie</a> was gestart, zijn volledige onderwerping aan de koninklijke genade. Otto III ontving van graaf <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hoico&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Hoico (de pagina bestaat niet)" class="new">Hoico</a> en van <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernward_van_Hildesheim&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Bernward van Hildesheim (de pagina bestaat niet)" class="new">Bernward</a>, de later bisschop van Hildesheim, een uitgebreide opleiding in hoofs- en ridderlijkheid, als ook een geestelijke opleiding en opvoeding.</p><p>Tijdens het regentschap van Theophanu brak het zogenaamde <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Abdij_van_Gandersheim" title="Abdij van Gandersheim">Gandersheimse</a> conflict uit. Dit ging om de vraag of de abijd van Gandersheim onder het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bisdom_Hildesheim" title="Bisdom Hildesheim">bisdom Hildesheim</a> of onder het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bisdom_Mainz" title="Bisdom Mainz">bisdom Mainz</a> ressorteerde. Het startpunt van het geschil was de vraag in welke vorm de inhuldiging van zijn zuster <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Sophia_van_Gandersheim" title="Sophia van Gandersheim">Sophia</a> als <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sanktimoniale&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Sanktimoniale (de pagina bestaat niet)" class="new">Sanctimoniale</a> moest worden gegoten. Zij wilde zich niet onder leiding van de bevoegde Hildesheimse bisschop <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Osdag&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Osdag (de pagina bestaat niet)" class="new">Osdag</a> van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Hildesheim_(stad)" title="Hildesheim (stad)">Hildesheim</a> stellen en wendde zich in diens plaats tot de Mainzse aartsbisschop, Willigis. Een dreigende escalatie van dit conflict werd in aanwezigheid van koning Otto III en zijn keizerlijke moeder Theophanu eerst daardoor vermeden, dat Sophia onder beide bisschoppen zou ressorteren, terwijl de rest van Sanctimonialen alleen onder Osdag zou vallen.</p><p>Aan de oostgrens was het tijdens de maanden van het geschil om de troon met Hendrik II weliswaar rustig gebleven, maar al eerder, in 983, had de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Slavische_opstand_(983)" title="Slavische opstand (983)">opstand van de Liutizen</a> grote tegenslagen voor het Ottoonse missionaire beleid met zich meegebracht. Bijgevolg ondernamen Saksische legers in de jaren 985, 986 en 987 campagnes tegen de Elbe-Slaven. In 986 nam de zesjarige Otto zelf aan de veldtocht deel. De Poolse hertog Mieszko ondersteunde de Saksen ​​meerdere keren met een groot leger en zou tijdens deze campagne hommage hebben gedaan aan Otto. Hij eerde Otto onder andere door het geven van een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Kameel" title="Kameel">kameel</a>. In september 991 trok de elfjarige Otto tegen <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Prinsbisdom_Brandenburg" title="Prinsbisdom Brandenburg" class="mw-redirect">Brandenburg</a> op. Dit gebied werd korte tijd ingenomen. In 992 leed Otto bij een nieuwe veldtocht tegen de Slaven in Brandenburg echter zware verliezen. In de tijd van deze gevechten aan de oostgrens zou door Theophanu een concept voor een oostpolitiek gepostuleerd zijn dat doelbewust zou hebben aangestuurd op de kerkelijke onafhankelijkheid van Polen. In plaats van Maagdenburg maakte zij de <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pfalts_en_abdij_van_Memleben&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Pfalts en abdij van Memleben (de pagina bestaat niet)" class="new">abdij van Memleben</a> tot centrale plaats voor de hernieuwde missiepolitiek. Daarmee zette zij zich bewust af tegen de aanspraken van Maagdenburg, welk bisdom er naar streefde om de nieuw gekerstende gebieden onder het eigen bisdom te laten vallen. Voor deze stelling is echter geen bewijs in de bronnen te vinden.</p><p>In het jaar 989 ondernam <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Theophanu" title="Theophanu">Theophanu</a> zonder haar koninklijke zoon een expeditie naar Itali&euml;, met als voornaamste doel om tijdens de sterfdag van haar man, Otto II, te bidden voor zijn ziel. In <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Pavia_(stad)" title="Pavia (stad)">Pavia</a> belastte zij haar vertrouweling <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Tegenpaus_Johannes_XVI" title="Tegenpaus Johannes XVI">Johannes Philagathos</a>, die zij tot aartsbisschop van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Piacenza_(stad)" title="Piacenza (stad)">Piacenza</a> had verheven, met de leiding over de centrale regering. In Itali&euml; vaardigde Theophanu een aantal oorkonden in eigen naam uit, waarbij in &eacute;&eacute;n geval haar naam in de mannelijke vorm werd geschreven: &quot;Theophanis gratia divina imperator augustus&quot;. Toch zijn uit de weinige overgeleverde bronnen nauwelijks inhoudelijke contouren voor een beleid ten aanzien van Itali&euml; te herkennen. Een jaar na haar terugkeer uit Itali&euml; overleed Theophanu in aanwezigheid van haar zoon Otto III op 15 juni 991 in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Nijmegen" title="Nijmegen">Nijmegen</a>. Zij werd in het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Pantaleonkerk_(Keulen)" title="Sint-Pantaleonkerk (Keulen)">klooster van Sint-Pantaleon</a> in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Keulen_(stad)" title="Keulen (stad)">Keulen</a> begraven. Wat Theophanus&#39;s laatste adviezen en instructies aan Otto zijn geweest, is niet overgeleverd. een herdenkingsstichting van Theophanu voor Otto II, waarvan zij de uitvoering aan de abdis van Essen had opgedragen, werd door de overdracht van de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Reliek" title="Reliek" class="mw-redirect">relieken</a> van de heilige <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marsus&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Marsus (de pagina bestaat niet)" class="new">Marsus</a> pas na 999 door Otto III gerealiseerd. De koning heeft voor het zieleheil van zijn moeder geen moeite gespaard. In zijn oorkonden spreekt hij van zijn &quot;geliefde moeder&quot; en aan het sticht Keulen deed hij rijke schenkingen.</p><p>Voor de laatste drie jaren van zijn minderjarigheid nam Otto&#39;s grootmoeder <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Adelheid_(heilige)" title="Adelheid (heilige)">Adelheid van Bourgondi&euml;</a> het regentschap op zich. Zij werd daarin ondersteund door de abdis <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Mathilde_II_van_Essen" title="Mathilde II van Essen">Mathilde van Quedlinburg</a>. Onder haar bewind bereikte de Ottoonse <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Muntslag" title="Muntslag" class="mw-redirect">muntslag</a> zijn hoogtepunt. Terwijl Theophanu er nog naar streefde om de opheffing van het bisdom Merseburg ongedaan te maken, was Adelheid hiertoe niet bereid.</p><p>In 994 werd Otto III veertien jaar oud. In overeenstemming met de gebruiken van zijn tijd was hij nu volwassen. In de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoge_middeleeuwen" title="Hoge middeleeuwen">hoge middeleeuwen</a> werd deze gebeurtenis met een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Ritueel" title="Ritueel">rituele handeling</a>, een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Ridderslag" title="Ridderslag">ridderslag</a> kracht bijgezet. In het geval van Otto is van een dergelijke rituele handeling, als symbool van het bereiken van de meerderjarigheid, niets uit de bronnen bekend. In een op 6 juli 994 gedateerde oorkonde, waarin Otto zijn zuster Sophia, het goed <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Eschwege" title="Eschwege">Eschwege</a> schonk, werd onlangs als het begin van zijn zelfstandige bestuur ge&iuml;nterpreteerd. Otto gaf in oorkonden overigens een overvloed aan schenkingen weg - ook aan zijn zuster - toen hij nog minderjarig was.</p><p>Al in 994 nam Otto zijn eerste onafhankelijke beslissingen. Met zijn vertrouweling <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Heribert_van_Keulen&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Heribert van Keulen (de pagina bestaat niet)" class="new">Heribert van Keulen</a> benoemde hij een Duitser tot hoofd van de Italiaanse afdeling van de kanzelarij - een positie die tot dan alleen voor Italianen was gereserveerd. In Regensburg verhief Otto in hetzelfde jaar, in plaats van de gekozen Regensburgse geestelijke <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tagino&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Tagino (de pagina bestaat niet)" class="new">Tagino</a>, zijn eigen kapelaan <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebhard_I_van_Regensburg&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Gebhard I van Regensburg (de pagina bestaat niet)" class="new">Gebhard</a> tot <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bisdom_Regensburg" title="Bisdom Regensburg">bisschop van Regensburg</a>. In de zomer van 995 hield hij een hofdag in Quedlinburg. Met hulp van Boheemse en Poolse troepen voerde hij zowel in de winter van 994/95 als ook in de herfst van 995 een nu bijna jaarlijks plaatsvindende veldtocht tegen de noordelijk wonende Elbe-Slaven. Na zijn terugkeer heeft hij het <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bisdom_Meissen&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Bisdom Meissen (de pagina bestaat niet)" class="new">bisdom Meissen</a> aanzienlijk uitgebreid. Hierdoor werd de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Tienden" title="Tienden" class="mw-redirect">tienden</a>-inkomsten van dit bisdom verveelvoudigd.</p><p>In september 995 vertrokken aartsbisschop Johannes Philagathos en bisschop <a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernward_van_W%C3%BCrzburg&amp;action=edit&amp;redlink=1" title="Bernward van W&uuml;rzburg (de pagina bestaat niet)" class="new">Bernward van W&uuml;rzburg</a> naar Byzantium om daar een bruid voor Otto III te zoeken. De onderhandelingen met Byzantium zouden pas kort voor Otto&#39;s dood tot een succesvolle afsluiting komen. Welke prinses hem werd beloofd is overigens niet bekend.</p><p>Otto zorgde er voor dat zijn neef Bruno van Karinthi&euml;, een zoon van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Otto_I_van_Karinthi%C3%AB" title="Otto I van Karinthi&euml;">Otto I van Karinthi&euml;</a> als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Gregorius_V" title="Paus Gregorius V">paus Gregorius V</a> de eerste Duitse paus werd. Zijn neef kroonde Otto III tot keizer in 996. Otto stierf op 22 jarige leeftijd ongehuwd en zonder nakomelingen.</p>