Familie van Pinxteren - en vele anderen...

<p>&amp;nbsp</p>Maar daar voel ik mijzelf niet belangrijk genoeg voor.</p>... of tot den pitheocantrhopus erectus, die in de toekomst nog verder loopt hoop ik. En waarom hoop ik dat?</p>ik daarin mijzelf. Zijn zijn een verlengstuk van mijn leven. Zo zullen hun nakomelingen weer voortzettingen zijn van onszelf. Iedere schal vormt, zowel geestelijk als lichamelijk, zelfs de volgende!</p>el mij gedrongen tot den wens, dat ons geslacht tot in het oneindige, tot in de eeuwigheid moge voortbestaan. En gezien de grootte vruchtbaarheid van onze stam zal deze wens denkelijk wel in vervulling gaan.</p>p>enbrink, omdat meester Arbous, het schoolhoofd adviseerde mij bij hem op de dorpsschool te laten.</p>ik naar een nicht in Heenvliet en toen deze naar Vlaardingen verhuisden kwam ik in de kost bij de familie Van der Linden, ook in Heenvliet, waar ik het heel goed had.</p> ik toegelaten tot de normaalschool voor onderwijzers te Zuidland. Dat was een uur gaans van Heenvliet af en iederen woensdag en zaterdagmiddag legde ik dit te voet af met nog enige andere kweekelingen. In 1884 ging ik naar de normaalschool voor onderwijzers te Delft, omdat mijn ouders zich daar voorgoed gevestigd hadden.</p> het ijs kennis maakte met een blonde jongen. Goed schaatsen rijden kon ik niet, ik had ook geen goede schaatsen zoals mijn vriendinnen, ik vond het dus al heel prettig dat iemand mij voort trok. Na die ijsperiode bleven we goede maatjes, maar dat mochten ze thuis niet weten. Als ik de kans had sloop ik wel eens weg om hem te ontmoetten, en dan was de zangvereniging er nog, daar ging ik geregeld heen en zag hem daar dan.</p> ik was toen erg blij en trots op hem. Wij kwamen toen wel eens bij mij thuis maar ik nooit bij hem; zijn ouders vonden het helemaal niet goed.</p>s lukte het om als onderwijzer naar Indie gezonden te worden. We zijn toen eerst getrouwd en toen naar Indie vertrokken. Op 16=10-1890 reisden we over land naar Marseille, waar we met de &ldquo;Bornio&rdquo; naar Indie vertrokken. Op 12-11-1890 kwamen we in Batavia aan. Daar hebben we ruim drie maanden op wachtgeld gezeten wat niet veel was. We reisden per boot via Soerabaja naar Makkassar, onze eerste standplaats. de boot bleef vier dagen in Soerabaja liggen en wij moesten van boord. Gelukkig woonden daar kennissen uit Delft (fam. Vliegendhart) die ons drie dagen logies aanboden. Zij raadden ons aan meubelen in Soerabaja te kopen maar we hadden geen geld, toen hebben ze ons geld geleend om de hoogst nodige meubels te kopen.</p>n maand in een hotel. Eindelijk hadden we een huis naast een visplaats dat 25 gulden per maand huur deed. Dat hebben we toen maar betrokken, onze meubelen er in gezet en verder met lege kisten die gelijk als bergplaats waren aansgesteld. Daar hebben we ruim een half jaar gewoond; Catharina is in dat huis geboren (07-05-1891) . Daarna konden we voor 30 gulden per maand een beter huis krijgen. Daar hebben we anderhalf jaar gewoond, daar is Cornelis geboren (11-11-1892). Toen kwam de overplaatsing naar Soerabaja (mei/juni 1893). We hebben daar zeven jaar gewoond, Wilhelmien (22-05-1894) en Bernardus (16-06-1896) zijn te Soerabaja geboren. De laatste twee jaar hadden we een onderwijzer met drie kinderen in huis plus een onderwijzer met twee kostjongens, daar hadden wij onze handen aan vol. Zelf hadden we toen vier kinderen, Catharien was de oudste van het zevental dat ik toen te verzorgen had.Van Soerabaja gingen we naar Djokja (+- 1900) waar Johanna geboren is (04-06-1901), na ruim twee jaar verhuisden we naar Koetoardjo, daar is Jan (11-03-1903) geboren. Na twee jaar zijn we weer terug gegaan naar Holland (02-06-1904). We zijn toen drie jaar in Holland gebleven, na deze drie jaar zijn we weer terug gegaan naar Indie, waar we aankwamen in Batavia waar we zes jaar gewoond hebben. In 1913 is mijn vrouw met Catharien, die inmiddels getrouwd was, naar Holland gegaan. Een jaar later, in 1914 (06-07-1914) ben ik met Johanna en Jan naar Holland gekomen.</p>mp;nbsp</p>