Familie van Pinxteren - en vele anderen...

<p>&nbsp;</p> <p>Zoon van Willem Alexander Renardel de Lavalette en Christina Stevinia van Veenendaal.</p>

<p><strong>LITERAIRE VERWIJZINGEN<br /><br /></strong>In de Nederlandse literatuur/lectuur zijn in het verre en recentere verleden enkele leden van deze familie vermeld, zoals P.A.E. Renardel de Lavalette (1918-1980) &nbsp;in '<strong>Soldaat van Oranje</strong>' . Hieronder enkele passages uit dit boek:</p> <table style="height: 141px; width: 716px;" border="0">bsp;</td> ik nog op het lyceum gezeten.</strong></em>"<br /><br />en:<br />"<em><strong>Paul Renardel de Lavalette zat in het gras in een boomgaard bij Castricum. Hij was sergeant bij de luchtdoelartillerie,&nbsp;</strong></em><em><strong>maar een week tevoren was hij net z'n kanon kwijtgeraakt aan een ander bataljon, ergens bij Rotterdam. Hij schouderde zijn oude WOI-geweer en mikte zorgvuldig op een punt in de hemel. "Lieve God", bad hij, "laat er nou eens een mof over die bomen daar komen. Lieve God,&nbsp;&eacute;&eacute;n mof maar!</strong></em>"<br /><br />en:<br />"<em><strong>Chris Krediet en Paul Renardel wilden met me mee, maar beiden vonden dat ze eerst hun studies moesten afmaken.&nbsp;</strong></em><em><strong>Als gevolg dreven we uiteen en bewogen ons spoedig in verschillende werelden, niet gescheiden maar onwezenlijk voor elkaar, zoals zwemmers onder water gezien van de kant</strong></em>."&nbsp;<br /><br /></td>Roelfzema)</td>es' van de journalist (1925-2004) Willem Oltmans ('<em>Je wordt verlakt seh!</em>'):</p> <table style="height: 168px; width: 705px;" border="0">; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;</p> <p>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;</p> </td> <p>&nbsp;</p> </td>bassadeur in Jakarta Paul Renardel de Lavalette, kennelijk een Indische jongen, deed in 1935 eindexamen in Semarang. Harisanto's zwager generaal Ashari, heeft ook op die HBS gezeten, evenals sultan Hamengku Buwono en vele andere bekend geworden Indonesi&euml;rs. Mijn vaders kamergenoot in die dagen was immers de latere gouverneur van Zuid-Kalimantan (Borneo), Pak Milono, die ik in 1957 tijdens een bezoek van president Sukarno aan dit gebied ontmoette. Vader zat voor de Eerste Wereldoorlog in Semarang op school. Het weer blijft koud en deprimerend.<br /><br /></strong></em>(Memoires 1976-1977, Willem Oltmans, 2007)</p> </td>n</strong>' , 1919,&nbsp;waar Walraven schrijft:</p> <table style="height: 240px; width: 715px;" border="0">m>&nbsp; Ik ben naar den Assistent-Resident gegaan &lsquo;om de zaak in orde te maken&rsquo;. Alsof het al niet in orde was !<br />&nbsp;De Assistent-Resident heet Renardel de Lavalette en ik wantrouw alle menschen met dubbele namen. Die zijn me te Christelijk Historisch. Bij het Korps Genietroepen was een majoor met een dubbele naam, die iemand met een vriendelijk gezicht veertien dagen provoost gaf en dan soms nog daarbij opmerkte, tot meerdere stichting van den delinquent : Het is God, die je straft, soldaat, niet ik! &rsquo;s Mans naam was de Gaay Fortman en hij is uit een beroemde Amsterdamsche Domineesfamilie. &rsquo;t Was een zeldzame huichelaar. Het deed me dan ook genoegen te bemerken, dat meneer Renardel enz. op zijn tijd niet vies was van een vloek en lang genoeg op promotie gewacht had om zijn ambtenaars-fanatisme kwijt te zijn. &rsquo;t Is trouwens verwonderlijk zooals de menschen veranderen tegen je, zoodra je geen proleet meer bent in hun oogen. Meneer Renardel had voor dergelijke gevallen een prachtige theorie klaar. Hij noemde datgene wat ik kwam doen geen &lsquo;erkennen&rsquo;, pardon,&nbsp; hij noemde het &lsquo;adopteeren&rsquo;. Op het oogenblik was het kind volgens hem een inlandsch kind en nu kwam ik, als de engel der barremhartigheid, en ontfermde mij over dit Inlandsche kind, dat van niemand was, door het te adopteren en het mijn naam te geven. Wat een barmhartige Samaritaan was ik ! Wie zou ooit gedacht hebben, dat ik weezen of vondelingen zou gaan aannemen als mijn eigen kinderen ! Enfin, er werd een stuk opgemaakt en er werd geteekend, dus de zaak was voor mekaar en het kind was officieel van mij. Ik heb het de namen &lsquo;GERALDINE ANNA&rsquo; gegeven.&rdquo;<br /><br /></em></strong><em>(Brieven aan familie en vrienden 1919-1941, W. Walraven, G.A. van Oorschot, Amsterdam, 1966, blz. 46/47,&nbsp; brief geschreven te Banjoewangi 25 augustus 1919)</em></td> als in 'De Cock en de dode tempeliers' (A.C. Baantjer, 2001) een zekere Anthonie Renardel de Lavaterne, als bankier bij de IJsselsteinse Bank van Amsterdam wordt opgevoerd. <br /><br />Heel recent mag niet onvermeld blijven de thriller '<strong>Onze vrouw in Tripoli</strong>' van Tomas Ross uit 2012, waarin ene diplomaat Jhr. Robert Antonius Franciscus Maria ('Robbie') Renardel de Lavalette tamelijk onplezierig aan zijn einde komt. Deze Robbie Renardel, zoals ie verder wordt genoemd, heeft daarnaast nog een &nbsp;jongere broer Rudi en een ouder zusje Suze Renardel de Lavalette. Ze zijn Indo's en de&nbsp;Indische sfeer wordt op&nbsp;aparte wijze beschreven met gefrustreerde KNIL-ers en ex-koloniale taferelen in een typisch Haags contractpensionsfeertje.<br />Het zusje Suze (Suzanne Therese) &nbsp;Renardel de Lavalette wordt op&nbsp;tamelijk openhartige wijze omschreven in het volgende fragment:</p> <table style="height: 137px; width: 719px;" border="0">zus en indertijd het mooiste meisje van Den Haag.&nbsp;</em></strong><strong><em>En de gewilligste, althans dat zeiden de oudere jongens op school. Suze Renardel de Lavalette was de ultieme masturbatiefantasie.&nbsp;</em></strong><strong><em>Geil als een Maleier, zeiden&nbsp; die oudere jongens. Dat 'Maleier' kwam in de buurt: Suze was, net als Robbie, een Indo maar volgens hem was ze nog nooit met iemand naar bed geweest.&nbsp;</em></strong><strong><em>Veel later bleek dat ze lesbisch was, al zou ik toen niet hebben geweten wat dat was. Hoe kwam Suze Renardel aan mijn nummer? Van Robbie?&nbsp;</em></strong><strong><em>Dat leek me niet. Toen Anne nog leefde had hij hier wel gelogeerd - ongetwijfeld ook als ik er niet was - maar toen had ik nog geen mobieltje. En ook Suze had ik al lang niet meer gezien. Volgens Bishoff was ze de enige nabestaande. Hun jongste broer Rudi overleed dit voorjaar, en de rest van de familie was al eerder de pijp uit. Al die Renardels gaan vroeg. Genen he, dat krijg je er niet uit."</em></strong></td>g.<br />Wellicht kent Ross uit eigen ervaring enkele ('Indische') Renardel de Lavalettes en heeft hij de personages naar levende voorbeelden gemodelleerd?<br />Het predicaat 'Jonkheer' voor Robbie Renardel is dan in ieder geval misplaatst. Maar goed, het is fictie.<br />Mocht Tomas Ross (ps. Willem Hogendoorn) deze zinnen ooit lezen, dan houd ik mij voor nadere verklaringen aanbevolen.</p> <p>In "Herinneringen van een Friesch schutterofficier" worden de herinneringen van een voormalig officier, Hermanus Boekhout Klaasesz, <br />tijdens de Tiendaagse Veldtocht en de afscheiding van de Zuidelijke Nederlanden beschreven. Hij verhaalt van een mede-officier, <br />Paul Antoine Renardel de Lavalette (1799-1874) die aan diens bataljon was toegevoegd. Blijkens diens notities&nbsp;was de Lavalette geen lolbroek, althans&nbsp;werd de aanwezigheid van deze officier niet als een onverdeeld genoegen ervaren:<br /><br /></p> <table style="height: 201px; width: 556px;" border="0">het kader officieren der kompagnie weder voltallig, <br />door de aankomst van den 2en luitenant Paul Antoine Renardel de la Valette. <br />Hij was evenals Batailje vroeger in militairen dienst geweest, gehuwd, <br />op zijn verzoek ontslagen, bij het kadaster als controleur te Brussel werkzaam, <br />op het oogenblik dat de revolutie uitbrak, en gevlucht met achterlating van have en goed. <br />Dit was nu de derde uit Belgi&euml; gevluchte Hollandsche ambtenaar, <br />die bij onze kompagnie in dienst trad. Het was geen groote aanwinst, <br />die monsieur de la Valette, die wel het dienstwerk wat verligtte, <br />doch weinig bijdroeg tot vermeerdering van het gezellig verkeer. <br />Ik althans sympathiseerde nog minder met hem dan met Batailje.&nbsp;</em> </strong><strong>"<br /><br /><br /></strong>(Uit: "Herinneringen van een Friesch schutterofficier, 1831-1834" ,&nbsp;Hermanus Boekhout Klaasesz (1810-1876), door Dr. Klaas Heeringa, Heemkundekring &ldquo;De Wilhelmiet&rdquo;, Huijbergen, 2003)</td>