Familie van Pinxteren - en vele anderen...

<p style="text-align: left;" dir="ltr">Antonia Adriana (Toos) van Pinxteren, dochter van Frans Met Toos van Pinxteren begonnen we en eindigen we dit artikel. Zij werd geboren te Rosmalen op 21 december 1925 en stierf te Rosmalen op 19 september 2011. Zij huwde met Marinus van der Els, geboren op 24 december 1921 te &rsquo;s-Hertogenbosch en overleden te Rosmalen op 30 april 1971. Bij haar uitvaart sprak ik het volgende in memoriam uit: Toos van Pinxteren, Toos van der Els &ndash; van Pinxteren moet ik eigenlijk zeggen en voor sommige mensen was het Toos van Miej van Geurde&hellip;&hellip;&hellip;. Ze overleed maandagavond 19 september op 85-jarige leeftijd. Ze was van 1995 t/m 2008 een zeer gewaardeerd lid van onze heemkundekring en gedurende vele jaren actief betrokken bij de werkgroepen archivering, tentoonstellingen en Rosmalenaar van het jaar. Samen met Martha van Rosmalen &ndash; Pennings, An v.d. Donk - Langens, Sjaan Hoedemakers &ndash; v.d. Sluis, Marie v.d. Burgt &ndash; de Wit, Joa van Nuland, Henk Langens, Tieske van Creij, &ldquo;mister&rdquo; Der Kinderen, Mari van Rosmalen en ondergetekende (Henk de Werd) heeft ze zich ingespannen voor de ordening van het archief in het algemeen en de collectie bidprentjes in het bijzonder. Zelfs in de vakantietijd, wanneer &ldquo;de Bron&rdquo; en dus ook &ldquo;het heemhuis&rdquo; aldaar gesloten was, gingen de bidprentjes nog veelvuldig door de handen, thuis bij een van de dames, onder het genot van een lekker kopje koffie en een gezellig praatje, &ldquo;unnen goeie buurt&rdquo; dus. Het was een gouden tijd voor haar. Tegelijk bezorgde ze de heemkundekring vele parochieblaadjes, richtte ze tentoonstellingen mee in, stond ook klaar wanneer de boel geruimd moest worden en er mocht voorts altijd een beroep op haar gedaan worden wat betreft het toezicht. Ze was een trouwe bezoekster van lezingen en bijeenkomsten in &ldquo;de Bron&rdquo;. Ze genoot volop van de kring, vond er een stuk ontspanning, en nam, om gezondheidsredenen en haar hoge leeftijd, met pijn in het hart in 2008 afscheid. Eerder al legde ze haar werk in de werkgroepen neer. Toos van der Els &ndash; van Pinxteren&hellip;. Ze heeft het niet altijd even gemakkelijk gehad. Ze werd geboren in 1925 in een warm nest, in een klein huisje, wars van alle comfort van deze moderne tijd, op de Hondsberg in Rosmalen, vlakbij het Sprokkelbosch. Ze was nog maar negen jaar oud toen haar vader, Frans van Pinxteren, op 4 augustus 1935 overleed en zijn echtgenote als weduwe met zes kinderen achterliet, midden in de crisistijd en een dreigende oorlog. Armoe troef en beslist geen vetpot. Studeren zat er voor Toos, die toch een goed stel hersens mee gekregen had, helaas niet in. Er moest geld verdiend worden om het huishouden mee Afbeelding 23-24; Bidprentjes van Toos van Pinxteren en haar echtgenoot Rien van der Els. Bidprentjescollectie: Henk de Werd. 20 op de been te houden. Elk dubbeltje dat binnenkwam was een welkome aanvulling voor het nodige brood op de plank. Toos in een van de vele gesprekjes daarover: Krintemik zaat &lsquo;r b&egrave;-j-ons thaus nie &ograve;n. D&egrave; waar &rsquo;n luxe die ons moeder d&rsquo;r &egrave;ige nie kos p&egrave;rmeteere. Toen d&rsquo;r dan &oacute;k z&oacute; mar in inne keer op &lsquo;ne zondugge-m&egrave;rge vur iedereen &rsquo;n sneej krintemik op toffel ston, kieke w&egrave;llie ons &oacute;ge &ugrave;it &egrave;n ons moeder &ograve;n &egrave;n vroege w&egrave;tter &ograve;n de haand waar. Ze ha, zo zin ze,&rsquo;n jungske van b&egrave;kker De W&egrave;rd, die &rsquo;n flinke brandwond ha op zunne rug, van de p&egrave;n af geholpe. D&egrave; ha merakels goed geholpe &egrave;n md&ugrave;rrum w&ograve; d&rsquo;n b&egrave;kker doar w&egrave; g&egrave;ld vur g&eacute;ve, mar d&egrave; viet ons moeder niej &ograve;n. Ze ha dees gaaf gekrege, niej um d&rsquo;r &ograve;n te verdiene, mar um minse te h&egrave;lpe. Ừit dankbaarh&egrave;d liet d&rsquo;n b&egrave;kker toen &lsquo;ne goeie krintemik bez&ugrave;rge. Die kos ze niej w&egrave;igere. Sjonge, w&egrave;n fist waar d&egrave; vur ons. Toen ik Toos vertelde, dat ik dat jongetje was, dat zich gruwelijk verbrand had aan de gloeiende kachel in de keuken, keek ze daar van op en ze was apetrots, toen ik vertelde, dat de naam van haar moeder &ldquo;Miej van Geurde&rdquo;, bij ons thuis met een diep respect en hoge waardering werd uitgesproken. Toos trouwde met Rien v.d. Els, zoon van wachtmeester Jan van der Els uit Rosmalen. Vanwege de woningnood trouwde ze thuis bij haar moeder in. Dat was zich behelpen en het vereiste natuurlijk ook voor de jonggetrouwden de nodige aanpassingen. Pas toen er in de jaren 50 van de vorige eeuw een huurhuis vrij kwam kon ze haar benen echt onder haar eigen tafel steken. De mogelijkheid om het huis te kopen werd met beide handen aangegrepen. Rien was een harde werker, ook in de avonduren. Daardoor kon het huis worden aangepast aan de moderne eisen. De zorg voor haar gezin met vijf kinderen &ndash; Antoinet, Frans, Rini, Anja en Tonny &ndash; was bij haar in goede handen. Toos was een gelukkig mens. Maar dan slaat het noodlot toe. Op 30 april 1973, koninginnedag dus, overlijdt plotseling en totaal onverwacht haar man, haar steun en toeverlaat. Net als haar moeder, haalde ze de zilveren bruiloft niet, en bleef ze met de kinderen alleen achter. Het was een zware klap en het heeft haar veel kruim en moeite gekost die klap te overwinnen. Uit een diep dal moest ze opklimmen en het plichtsbesef, dat ze er moest zijn voor haar kinderen, zal haar daar ongetwijfeld bij geholpen hebben. Goede en slechte dagen wisselden elkaar af. Vreugde was er bij de zilveren bruiloft van haar kinderen. Traantjes echter ook, omdat haar Rien daar niet bij was. Ze hertrouwde niet, zag haar kinderen uitvliegen en ze genoot van de kleinkinderen en haar achterkleinkind. De aankondiging, dat haar tweede achterkleinkind op komst was stemde haar tot grote vreugde. Haar verdriet was groot toen ze het cadeautje daarvoor vroegtijdig moest overhandigen, omdat ze wist en voelde, dat ze de geboorte ervan niet meer zou halen. De twee laatste jaren zijn voor Toos beslist niet de gemakkelijkste geweest. Haar chronisch gebrek aan lucht, gepaard gaande met een ongekende vermoeidheid, zijn daar mede debet aan geweest. Meer nog dan voorheen keek ze uit naar bezoek. Het alleen zijn begon een steeds zwaardere opgave te worden. De mededeling, die ze in juli van dit jaar kreeg, dat ze ongeneeslijk ziek was heeft ze met moeite kunnen aanvaarden. Het afscheid nemen viel haar zwaar. Ze regelde nog wat zaken, zodat ze, zoals ze zelf zei &ldquo;durre kop rustig kos nirlegge&rdquo;. Zittend aan haar bed hoefden we geen verstoppertje te spelen en konden we openlijk over de dood en het hiernamaals wat praten. Toos van der Els is helaas niet meer. &rsquo;t Zal wennen zijn. De burgemeester Nieuwenhuijzenstraat nummer 51 zonder Toos. Je bent echter pas echt dood wanneer niemand, maar dan ook niemand meer over jou praat of aan je denkt. Dat zie ik voorlopig nog niet gebeuren. Er zijn zoveel goede en mooie herinneringen, die haar, tot in lengte van jaren, in ons midden houden. Uit het huwelijk van Toos van Pinxteren en Rien v.d. Els werden geboren, eveneens als de zevende generatie: Antoinette van der Els x Rien Vos. Frans van der Els x Lien v.d. Heuvel. Rini van der Els x Thea Baars. Anja van der Els x Christian Aarts. Tonny van der Els x Carien v.d. Steen. Haar kleinkinderen en haar twee achterkleinkinderen vormen de achtste en negende generatie. De tien kleinkinderen van Toos zijn: Perry Vos, Ronny Vos, Melanie van der Els, Richard van der Els, Marcel van der Els, Roel Aarts, Tom Aarts, Lisanne Aarts, Danny van der Els en Melvin van der Els. Haar twee achterkleinkinderen zijn: Jade Klarenaar, dochter van Melanie van der Els en Olaf Klarenaar. Lizzy Vos, dochter van Ronny Vos en Ilze Smulders. De geboorte van haar tweede achterkleinkind heeft ze, tot haar grote verdriet, niet meer mee mogen maken. </p>